Sommige mensen kunnen zich er helemaal niets bij voorstellen, bij verveling. Ik behoor, helaas, niet tot die mensen. Vervelen is vervelend, tenminste, dat vind ik. Er zijn mensen die zeggen dat vervelen een essentieel onderdeel van het leven is. Dat je er creatief van wordt, dat je er wereld veranderende ideeën van kunt krijgen. Ook daar heb ik nog nooit iets van gemerkt. Als ik me verveel verval ik in een soort van depressief gemijmer, dan verander ik in een zure oude dame. Zo van ‘vroeger was alles beter, toen had ik in ieder geval altijd wat te doen’. Volgens mij is dat niet waar, volgens mij heb ik me als kind ook behoorlijk veel verveeld. Ik kreeg alleen niet de kans om me langere tijd achter elkaar te vervelen. Mijn moeder schopte me de speeltuin in of gaf me een klusje als ik te lang op de bank rond hing. Nu is er niemand meer die dat doet. Niemand die zegt zou je niet eens dit of dat. Ja, dat probeer ik zelf te doen, in mijn hoofd, maar op de een of andere manier lukt dat dan niet. En het erge is dat ik heus wel dingen te doen heb. Ik kan de afwasmachine in en uit ruimen, de douche schoonmaken, onkruid trekken in de tuin, de was doen, de trap eens goed schoonmaken, de ramen zemen, de administratie doen, eindelijk eens beginnen aan de roman die ik altijd al heb willen schrijven, een nieuw schilderij maken enzovoorts . Maar daar kan ik mij dan ook niet toe zetten. Hoe komt dat toch? Dat je je zo verveelt en toch niets doet. Wat is dat eigenlijk vervelen? Is dat wat ik hier boven beschrijf? Dat je nergens zin in hebt of gaat het veel dieper? Deze vraag houdt mij al best lang bezig. Ik heb er zelfs een filosofisch boek over aangeschaft; ‘Filosofie van de verveling’, geschreven door Lars Svendsen. Ik ben niet verder gekomen dan hoofdstuk een … Een heel vervelend boek! (Vond ik dan he!) Ik ben uiteindelijk ook niet verder gegaan met dat onderzoek naar de verveling, waarom weet ik eigenlijk niet. Misschien omdat ik me niet meer zo verveelde? Nu loop ik er echter weer regelmatig tegen aan. Het boek heb ik dus maar weer uit de kast gepakt, misschien lukt het nu wel.

Svendsen schrijft in het eerste hoofdstuk van het boek dat verveling voor het individu het verlies van betekenis betekent; ‘Of de wereld zonder betekenis lijkt omdat men zich verveelt, of dat men zich verveelt omdat de wereld zonder betekenis lijkt, laat zich niet gemakkelijk vaststellen.’ Alleen deze zin al haalt mij uit mijn toestand van verveling! Verveel ik me omdat de wereld geen betekenis voor mij heeft? Volgens mij niet. Toch? Of toch wel? Nu zegt hij niet dat de wereld zonder betekenis is, maar dat het voor degene die zich verveelt lijkt alsof de wereld zonder betekenis is. Denk ik dat als ik me verveel? Soms wel ja, dan denk ik dat het allemaal toch geen zin heeft, dat ik net zo goed voor de televisie kan gaan hangen. De wereld draait ook zonder mij wel door. Maar is dat vervelen of een soort van depressief zijn? En wat is dan het verschil? Dat de wereld zijn betekenis verliest lijkt mij eerder een symptoom van iets anders, van iets existentieels. Of is verveling dat ook? Misschien is er wel een verschil tussen een uurtje niet weten wat je moet doen en voor langere tijd niet weten wat je moet doen. Misschien is dat eerste vervelen en dat laatste iets anders. Volgens Svendsen niet, hij zegt in hoofdstuk een (ik ben nog steeds niet verder gekomen) dat verveling ‘alles kan inhouden, van een licht onbehagen tot een serieus, totaal verlies aan betekenis’.

Ik denk dat ik toch even doorbijt, want ik ben nu wel nieuwsgierig geworden naar de rest van het boek!